Dikdoenerij

Van kat Rosa heb ik geleerd dat opgeblazenheid niet alleen show is maar wel degelijk een functie heeft. Rosa deelt haar leven met heren van stand terwijl ze zelf meer het type keukenmeid is.
Om zich tussen deze katers staande te kunnen houden, laat Rosa een zwembandje zien dat ze om zich heen draagt. Een soort van gebakken lucht. Zeno, de andere kat in huis, laat mij zien dat hij heel goed in staat is om met één simpele haal van zijn poot het zwembandje leeg te laten lopen. Maar dat doet Zeno niet. Want Zeno is ondanks zijn jeugdigheid een echte heer. En echte heren respecteren anderen omdat ze door opgeblazenheid, dikdoenerij en gebakken lucht heen kunnen kijken naar de persoon zelf (en 'die persoon' zelf is in Rosa's geval een lief en wat onzeker katje!).

Trap

Op dit bankje, bij vrienden op de ark in een onverwacht zonnetje, wordt me een schitterend verhaal verteld:
Altijd als deze man thuiskwam, zat zijn kat hem op de trap op te wachten. Dat was een gegeven waar hij dagelijks op kon rekenen en natuurlijk een ritueel werd waar beiden hun plezier aan beleefden. Op een dag kwam de man thuis en trof hij de kat buiten. De kat keek hem met grote verschrikte ogen aan en nam meteen een sprint. Hoe de man ook riep, de kat kwam niet bij hem. Hij besloot maar gewoon naar binnen te gaan en wie zat daar netjes op zijn plaats op de trap? Kennelijk was het dier voor een keertje niet helemaal juist aangesloten op de man maar wist hij zijn ‘fout’ snel te herstellen!

Wie beslist ... ?

Dit keer een link naar de weblog van Petra, waar het verhaal staat van een oude kat waar ik mee sprak.

Van terror naar kwetsbaar

De buurkat van Sam blijft maar in de tuin komen, ondanks de afbakening die gemaakt is. Tijd om deze kat es persoonlijk aan te spreken. Ik leg contact met het dier en hij laat zien dat hij als een tank door de buurt gaat. Hij maakt zich groot, borst vooruit en eigenlijk is er geen zinnig ‘woord’ uit te krijgen. Ik probeer zijn zachte kant te vinden zodat ik hem daarop kan aanspreken en kom na een paar pogingen uit bij zijn kittentijd. In de eerste weken is hem kennelijk iets aangedaan waardoor hij een ongelooflijke machohouding heeft aangenomen: hij zal niet meer geraakt worden.
De vrouw die bij Sam hoort, vraagt zich af of de kat voeding bij hen komt halen. Ik vraag het de kat en heel voorzichtig zet hij in hun tuin een ‘doosje’ neer waarin zijn kwetsbaarheid zit. Vanaf dat moment begint in mijn beeld van alles te stromen tussen de mens en de twee katten. We vragen Sam wat hij ervan vindt en Sam geeft door dat als het zo ligt, hij wel ruimte wil geven.
We zijn allebei onder de indruk dat deze kat zijn kwetsbaarheid heeft willen tonen en kennelijk heel goed heeft aangevoeld dat hij inderdaad bij deze mens en deze kat kan halen wat hij tekort komt. En we zijn blij dat de vrouw gekozen heeft voor het gesprek in plaats van in de strijd te blijven.

Bevoorrecht

Als tolk tussen mens en dier voel ik me vaak enorm bevoorrecht. Dieren laten prachtige beelden zien die vele woorden overbodig maken. Ook kunnen ze in één beeld iets duidelijk maken waar een mens lange tijd over kan piekeren.
Zo liet een hond zien hoe ze omging met haar bindingsangst. Met dat ik het beeld binnenkreeg van haar en het begreep, riep ik uit naar de vrouw aan de andere kant van de lijn: ‘Ik heb er jaren over gedaan om dit van mijn pleegdochter te begrijpen en deze hond zet het zo in een plaatje neer!’
Gisteren mochten een vrouw en ik ook wat moois ervaren. De kat met wie we spraken kreeg het laatste woord en hij gaf een beeld door: hij liet zichzelf met zijn rug naar mij toe zien, enorm ver de verte in kijkend. Ik begreep niet wat hij ermee wilde zeggen. ‘Vraag dan wat hij bedoelt,’ merkte de vrouw terecht op. Ik vroeg het de kat maar geen enkel woord dat ik gaf aan het beeld was juist. ‘Als ik ‘harmonie’ zeg, klopt het niet,’ legde ik de vrouw uit, ‘want als je harmonie zegt betekent dat dat er ook disharmonie is.’ Het woord ‘geluk’ was het ook niet omdat dat woord impliceert dat er ook ongeluk is. Op het moment dat ik wat wanhopig werd omdat ik het niet kon benoemen, merkte de vrouw op: ‘Hij is uit de dualiteit. Dan zijn er geen woorden meer (nodig).’
Op dat moment draaide de kat zich in mijn beeld weer tevreden naar mij toe en kon ‘het aardse leven’ weer gewoon doorgaan. Wat een cadeautje om de non-dualiteit even te mogen ervaren!