donderdag 25 november 2010

Diepere lagen

"Slaan jullie je kinderen?”
“Krijgt de hond elke dag genoeg eten?”
“Zijn jullie de baas in huis of zijn de kinderen dat?”
“Hoe reageren jullie als er weer diarree van de hond in huis ligt?”
“Staat je man achter je als je de kat corrigeert?”
Het lijken misschien stomme vragen die ik mensen soms stel als ik aan het tolken ben maar ik moet ze toch stellen.
Want hoe kan ik een hond uitleggen dat hij niet mag bijten als de mensen elkaar in huis slaan?
Hoe kan ik tegen een hond zeggen dat er altijd genoeg eten is voor hem (en hij dus niet aan het eten van de mensen mag komen) als hij niet de zekerheid heeft van regelmatig en genoeg eten?
Hoe kan ik zeggen dat een dier onderin de hiërarchie staat als ouders zich laten ringeloren door hun kinderen?
Hoe kan ik een ziek dier uitleggen dat het niet erg is als de ontlasting haar weer ontglipt als de mensen boos reageren?
Hoe kan de vrouw de kat de baas zijn bij een conflict als de man ondertussen in zijn vuistje lacht en zich daarmee achter de kat schaart?
Je houdt dieren niet voor de gek. Mooi weer spelen is er niet bij want dieren voelen haarfijn de diepere betekenis. Daarom zijn diergesprekken confronterend. Ze raken diepere lagen in jezelf.

maandag 22 november 2010

Zwaarmoedig hondje















Kruimel laat zich aan mij zien als een zwaarmoedig hondje. Zo’n zwaarmoedigheid waar Toon Tellegen een mooi verhaal van zou kunnen maken. Een zwaarmoedigheid om heel serieus te nemen en met waardigheid en eerbied mee om te gaan.
Nadat we een aantal onderwerpen hebben besproken, blijkt op een gegeven moment dat Kruimel graag optrekt met een heel vrolijk broertje van hem die ook in het huis woont. Dit hondje blijft in zijn vrolijkheid en laat zich niet door de zwaarmoedigheid van Kruimel naar beneden trekken. Voor mij ineens een hele eyeopener: hoe vaak heb ik me niet aangepast aan zwaarmoedige mensen om me heen en ben ik lager gaan zitten om contact met hen te kunnen hebben? Na het contact met Kruimel heb ik me voorgenomen in mijn eigen vrolijkheid te blijven. Laat anderen maar opstijgen …
Zijn bazen zien Kruimel na het gesprek veranderen in een blije hond: ‘Zijn oogjes glinsteren en tijdens het begroeten zwaait zijn staartje flink heen en weer. Hij lijkt zich meer en meer te ontspannen.’ Ik ben blij voor Kruimel. Zijn zwaarmoedigheid was indrukwekkend en intens maar ik gun iedereen toch een lichter bestaan!

donderdag 18 november 2010

Geheim plekje

Ik ken een hond waar ik me soms zorgen om maak. Zijn situatie is niet ideaal en zijn eigenaren niet echt capabel om hem op te voeden. Ik besluit een babbel te maken met het dier.
Hij laat zien dat hij zich aanpast aan zijn mensen: hij laat zich niet opvoeden, gaat zijn eigen gang, vernielt dingen, is zo dol als een stier en incasseert zijn straffen. Hij laat zich aan mij ongenaakbaar zien.
Ik vertel hem dat het me verbaast dat hij zich op deze manier staande weet te houden en dan maakt hij me deelgenoot van een geheimpje: om zich heen, om zijn kern/zijn wezen, heeft hij een vierkant geplaatst. Daarin zit een klein deurtje en daar mag ik even doorheen. Dan zie ik dat het daar binnen warm, intiem, rustig, stabiel en gezellig is. Zijn privé terrein! Een stukje van hemzelf waar niemand mag komen.
Ik krijg prompt de lachkriebels en zelfs tranen van blijdschap. Wat heeft dit diertje het goed voor elkaar! Ik hoef me dus geen zorgen te maken over dit hondje. Hij heeft zijn innerlijke leven helemaal op de rit!

woensdag 17 november 2010

Foute humor

Sjak is een katje met foute humor. Dat wil zeggen … hij is vreselijk grappig maar zijn geintjes zijn vaak net ongewenst: onder tafel in tenen bijten, vaasjes met bloemen om wippen. De andere kat in huis wordt er doodmoe van en trekt zich steeds meer terug. Wordt er soms zelfs ziek van.
Maar een katje als Sjak corrigeren is niet zo makkelijk want hij is zo leuk … En hij bedoelt het allemaal zo grappig. Het leven is één groot feest voor hem.
Om bepaalde beelden die ik van het dier doorkrijg over te brengen, val ik vaak terug op gedrag in een klas. Ik denk dat ik dat doe omdat kinderen ook heel puur zijn. ‘Met Sjak is het zo,’ leg ik uit, ‘dat je het kunt zien als die jongen in de klas die maar grapjes blíjft maken waar je als leerkracht eigenlijk op moet ingrijpen maar zijn grapjes zijn zo leuk.’ De vrouw aan de andere kant van de lijn herkent het meteen: ‘Ik ben leraar op een middelbare school en ik heb er nu ook zo een in de klas! Als ik me omdraai staat ie boven op de tafel de clown uit te hangen en reageert heel ontwapenend als ik er wat van zeg.’
Tja, wat Sjak betreft: het wordt met de jaren minder maar ik denk dat ze met dit levenslustige katje nog wel wat te gaan hebben ...

Koningin van de trap

Soms is het even zoeken bij dieren wat ze nou precies bedoelen. Niet elk dier is namelijk meteen even transparant over zijn of haar gedrag. Rosa is er ook zo eentje. Ik heb haar al diverse keren ‘aan de lijn’ gehad en vertel haar mens dat ik Rosa nog steeds niet echt kan typeren. ‘Waarom denk je dat ik jou bel?’ krijg ik als antwoord, ‘Je weet dat ik mijn katten normaal gesproken goed kan lezen maar Rosa is niet altijd een open boek voor mij.’
Een van de vragen is waarom Rosa midden op de trap gaat zitten en de jonge kat de trap niet op of af laat gaan. Na een hoop gepuzzel komen we eruit: voor Rosa, met haar enorme zorgdrift, gebeurt er momenteel teveel in huis. Ze overziet het niet meer allemaal, heeft niet overal vat op en kiest daarom voor de trap. Die is overzichtelijk, afgebakend. In die positie op de trap is zij de koningin.

'Alleen doden worden opgehangen.'

Deze onbenullige uitspraak deed ik tijdens een intensief psychologisch gesprek waarin ik tolkte. Tijdens het omzetten van de info van het dier naar de mens kan er wel es iets ongenuanceerd uit komen … Ik had zelf niet door wat ik zei maar werd uit mijn concentratie gehaald door het geschater van de vrouw aan de andere kant van de lijn. Gelukkig kennen we elkaar en begreep zij wat ik bedoelde te zeggen namens haar kat. Namelijk dat er wel foto’s van de overleden katten in huis staan maar niet van deze nog levende kat.

Hoge nood

Sinds kort plast poes Aimée op allerlei plekken in huis. Mij wordt gevraagd contact op te nemen met haar.
Meteen laat ze gespannenheid zien. Stress. Ik weet dat er relationele spanningen zijn en kan daarom meteen op haar inhaken. Ik vertel dat ze de vrouw in huis niet helpt door overal te plassen waardoor zij veel moet wassen. ‘Ik help juist wel,’ hoor ik, ‘Ik laat zien dat de nood hoog is.’
Aimée heeft van nature een opgeruimd karakter en wil spelen en vrolijk zijn. Deze sfeer is veel te zwaar voor haar en ze kan ook geen ondersteunende rol bieden aan de mensen. Ik vraag haar om haar behoeften alleen nog op de kattenbak te doen.
Direct na het gesprek gaat de vrouw naar de kat en treft een dier dat zich heerlijk laat aanhalen. Ze legt uit dat het helemaal goed is als Aimée 'alleen maar' de vrolijke noot in huis is.
Een paar dagen later hoor ik dat Aimée weer door het huis rent, vrolijk en uitdagend is en niet meer op ongewenste plekken plast.

zondag 14 november 2010

De aap in de opvang

Het contact met dit dier past op geen van mijn blogs omdat het hier gaat om een aap die in de opvang zit. Geen echt dierentuindier dus, geen huisdier en geen vrij dier. Daarom een vermelding op alle drie de blogs omdat het toch raakvlakken heeft.

Omdat deze huisdierenblog alleen heel korte verhaaltjes bevat, verwijs ik graag naar mijn blog over dierentuindieren of vrije dieren.

vrijdag 12 november 2010

Mensgericht vraagt andere aanpak

Ik zeg het wel vaker: ieder dier is anders en geen enkel dier(soort) kun je over een kam scheren.
Daarom kom je niet uit met standaard trainingsmethodes en vooropgezette ideeën.
Je kunt niet bij voorbaat zeggen dat dieren altijd een soortgenoot nodig hebben want sommige dieren zijn heel mensgericht en hebben daardoor geen belangstelling voor soortgenoten.
Rumi, het bijzondere mensenkonijn is daar een goed voorbeeld van. En ook Sting, de hond die ik laatst sprak.
Sting wil altijd bij mensen zijn, lijkt te luisteren naar gesprekken, gaat altijd mee naar restaurants en wil veel informatie. Gelukkig kletst de vrouw des huizes al veel tegen haar maar Sting wil ook wel meer inhoudelijke informatie, over boeken en films en gedachtegangen van de mens. Ze heeft de ietwat onhebbelijke neiging veel te blaffen en als ik vraag of dat minder zou kunnen reageert ze verontwaardigd: ‘Zij praten toch ook?!’
Sting is in de vakantieperiode bij de fokker in huis geweest en kwam heel timide terug. Ze is daar behandeld als gewone hond. Maar die benadering past niet bij Sting. Daar wordt ze heel ongelukkig van. Ik kreeg heel sterk de indruk dat Sting zich aan het voorbereiden is om eens terug te komen als mens. En dat vergt kennelijk nu al voorbereiding. Honden als Sting vragen dus een andere omgang en Sting weet dat ze het heel goed getroffen heeft met deze mensen. Enerzijds krijgt ze haar (mensen)info, anderzijds kan ze heerlijk hond zijn, o.a. bij de trainingen. Maar die gaan wel ‘des Stings’. Fantastisch hoe deze mensen de hond zien zoals ze is.

Grenzen aan ziekte

Ik denk dat er heel wat mensen zijn die moeite hebben grenzen te bepalen als ze te maken krijgen met een nauw verwant persoon met psychische problemen. Ook hierop hebben dieren hun eigen kijk.
Namens een vrouw legde ik een hond uit dat de man des huizes ziek is. De hond gaf een heel duidelijk beeld door: die hoort in bed, lekker toedekken, zelf uit de kamer weggaan en de deur op slot draaien. Als ‘toetje’ liet hij zien dat hij de vrouw bij de deur weg duwde.

vrijdag 1 oktober 2010

Nooit moeder zijn

Mijn generatie is gaan luisteren naar kinderen. Tegenwoordig luisteren we ook al naar dieren. Het moet niet gekker worden, zullen sommigen denken. Maar is het wel zo gek?
Ik tref regelmatig dieren die graag een nestje jongen gehad zouden willen hebben maar die dat nooit zullen meemaken omdat ze ongevraagd gesteriliseerd zijn. Het ene dier is goed uit te leggen waarom de mens hiervoor gekozen heeft, het andere dier blijft in een verlieservaring steken.
Het zal hetzelfde zijn als bij mensen die ongewenst kinderloos zijn. De een zal ermee leren leven, de ander zal een blijvend verliesgevoel ervaren.
De manier van hiermee omgaan is bij mens en dier ook al vergelijkbaar. Zo loopt een hond het liefst met een knuffeldier rond, een kat wil graag een kitten erbij in huis, een andere kat wil graag dat de ongesteriliseerde kat in huis een nest krijgt zodat zij oma kan zijn, weer een andere kat ontfermt zich vol liefde over elke kat die het maar toelaat.
Ik sprak een keer een paard dat wist dat ze niet gedekt zou worden maar mij tot twee keer toe heel liefjes probeerde over te halen om de eigenaar toch te vragen of … want ze zou zo’n goede moeder zijn, zei ze.
Onlangs heb ik geprobeerd te bemiddelen en zo gebeurde het dat ik in een van mijn netwerken liet weten een kater te zoeken om een jonge kat te dekken. Ik kreeg reacties dat de asiels al zo vol zitten. Dat is zo maar ik zeg ook niet tegen iemand die zwanger wil worden dat de kindertehuizen vol zitten. Daarom ben ik blij dat ik alleen maar tolk ben en niet hoef te oordelen over de individuele dieren en hun wensen.

vrijdag 17 september 2010

Dikdoenerij

Van kat Rosa heb ik geleerd dat opgeblazenheid niet alleen show is maar wel degelijk een functie heeft. Rosa deelt haar leven met heren van stand terwijl ze zelf meer het type keukenmeid is.
Om zich tussen deze katers staande te kunnen houden, laat Rosa een zwembandje zien dat ze om zich heen draagt. Een soort van gebakken lucht. Zeno, de andere kat in huis, laat mij zien dat hij heel goed in staat is om met één simpele haal van zijn poot het zwembandje leeg te laten lopen. Maar dat doet Zeno niet. Want Zeno is ondanks zijn jeugdigheid een echte heer. En echte heren respecteren anderen omdat ze door opgeblazenheid, dikdoenerij en gebakken lucht heen kunnen kijken naar de persoon zelf (en 'die persoon' zelf is in Rosa's geval een lief en wat onzeker katje!).

zondag 12 september 2010

Trap

Op dit bankje, bij vrienden op de ark in een onverwacht zonnetje, wordt me een schitterend verhaal verteld:
Altijd als deze man thuiskwam, zat zijn kat hem op de trap op te wachten. Dat was een gegeven waar hij dagelijks op kon rekenen en natuurlijk een ritueel werd waar beiden hun plezier aan beleefden. Op een dag kwam de man thuis en trof hij de kat buiten. De kat keek hem met grote verschrikte ogen aan en nam meteen een sprint. Hoe de man ook riep, de kat kwam niet bij hem. Hij besloot maar gewoon naar binnen te gaan en wie zat daar netjes op zijn plaats op de trap? Kennelijk was het dier voor een keertje niet helemaal juist aangesloten op de man maar wist hij zijn ‘fout’ snel te herstellen!

donderdag 9 september 2010

Wie beslist ... ?

Dit keer een link naar de weblog van Petra, waar het verhaal staat van een oude kat waar ik mee sprak.

dinsdag 7 september 2010

Van terror naar kwetsbaar

De buurkat van Sam blijft maar in de tuin komen, ondanks de afbakening die gemaakt is. Tijd om deze kat es persoonlijk aan te spreken. Ik leg contact met het dier en hij laat zien dat hij als een tank door de buurt gaat. Hij maakt zich groot, borst vooruit en eigenlijk is er geen zinnig ‘woord’ uit te krijgen. Ik probeer zijn zachte kant te vinden zodat ik hem daarop kan aanspreken en kom na een paar pogingen uit bij zijn kittentijd. In de eerste weken is hem kennelijk iets aangedaan waardoor hij een ongelooflijke machohouding heeft aangenomen: hij zal niet meer geraakt worden.
De vrouw die bij Sam hoort, vraagt zich af of de kat voeding bij hen komt halen. Ik vraag het de kat en heel voorzichtig zet hij in hun tuin een ‘doosje’ neer waarin zijn kwetsbaarheid zit. Vanaf dat moment begint in mijn beeld van alles te stromen tussen de mens en de twee katten. We vragen Sam wat hij ervan vindt en Sam geeft door dat als het zo ligt, hij wel ruimte wil geven.
We zijn allebei onder de indruk dat deze kat zijn kwetsbaarheid heeft willen tonen en kennelijk heel goed heeft aangevoeld dat hij inderdaad bij deze mens en deze kat kan halen wat hij tekort komt. En we zijn blij dat de vrouw gekozen heeft voor het gesprek in plaats van in de strijd te blijven.

woensdag 1 september 2010

Bevoorrecht

Als tolk tussen mens en dier voel ik me vaak enorm bevoorrecht. Dieren laten prachtige beelden zien die vele woorden overbodig maken. Ook kunnen ze in één beeld iets duidelijk maken waar een mens lange tijd over kan piekeren.
Zo liet een hond zien hoe ze omging met haar bindingsangst. Met dat ik het beeld binnenkreeg van haar en het begreep, riep ik uit naar de vrouw aan de andere kant van de lijn: ‘Ik heb er jaren over gedaan om dit van mijn pleegdochter te begrijpen en deze hond zet het zo in een plaatje neer!’
Gisteren mochten een vrouw en ik ook wat moois ervaren. De kat met wie we spraken kreeg het laatste woord en hij gaf een beeld door: hij liet zichzelf met zijn rug naar mij toe zien, enorm ver de verte in kijkend. Ik begreep niet wat hij ermee wilde zeggen. ‘Vraag dan wat hij bedoelt,’ merkte de vrouw terecht op. Ik vroeg het de kat maar geen enkel woord dat ik gaf aan het beeld was juist. ‘Als ik ‘harmonie’ zeg, klopt het niet,’ legde ik de vrouw uit, ‘want als je harmonie zegt betekent dat dat er ook disharmonie is.’ Het woord ‘geluk’ was het ook niet omdat dat woord impliceert dat er ook ongeluk is. Op het moment dat ik wat wanhopig werd omdat ik het niet kon benoemen, merkte de vrouw op: ‘Hij is uit de dualiteit. Dan zijn er geen woorden meer (nodig).’
Op dat moment draaide de kat zich in mijn beeld weer tevreden naar mij toe en kon ‘het aardse leven’ weer gewoon doorgaan. Wat een cadeautje om de non-dualiteit even te mogen ervaren!

dinsdag 24 augustus 2010

'Het gaat toch over mij?'

Snoes moet regelmatig een paar dagen mee naar twee arken. De voorste is geen probleem voor haar. Daar komt ze binnen, alhoewel ze het niet gezellig vindt in de ruimte die eigenlijk werkruimte is. De achterste ark is de woning maar Snoes laat zich daar niet zien.
Ze legt me uit dat de ark ver van de kant ligt en ze is bang dat het zinkt. We babbelen wat door en ineens zeggen de mensen door de telefoon: ‘Hee, ze loopt naar binnen.’ ‘Dat was het probleem toch?’ informeer ik voor de zekerheid. Inderdaad, dat durfde ze tot nu toe niet. Ik vraag Snoes waarom ze er op dit moment bij komt. ‘Het gaat toch over mij?’ hoor ik, ‘Dan moet ik er toch bij zijn?!’

Kattentaal

Iedereen weet vast wel wat ik bedoel als ik het heb over de meest populaire jongen van school. Degene waar iedereen naar luistert en ontzag voor heeft. Maar eigenlijk is het meer een meelopen, een niet bestand zijn tegen die figuur, vanwege zijn subtiele terror-trekjes. Daarom doet iedereen een stapje opzij en krijgt de ‘gevierde’ jongen meer ruimte dan hij verdient.
Zo’n buurkat heeft Sam ook. Waar Sam andere katten de tuin uit kan jagen, lukt dit hem niet met deze kat. Hij laat de kat zelfs in de keuken komen en kijkt toe hoe hij uit zijn voerbakje eet.
Sam geeft duidelijk aan dat hij zich niet veilig voelt en dat hij deze kat niet in zijn eentje kan weerstaan. Zijn mens vraagt of zij hem kan helpen. Sam weet wel een oplossing en die laat hij mij in niet mis te verstane beelden zien: de vrouw moet alle hoeken van de tuin als een volleerde kater sproeiend afbakenen!

zaterdag 10 juli 2010

Fokteefje

Ik tolkte tussen een fokteefje van 8,5 jaar en haar nieuwe eigenaar. Deze vrouw had het idee dat de hond niet echt kan genieten van haar welverdiende oude dag. Tijdens het gesprek bleek dat ook zo te zijn. Het dier had 6,5 jaar trouwe dienst geleverd en het leek of ze een beetje in een gat gevallen was, zoals mensen kunnen hebben als ze met pensioen zijn. Ik heb de vrouw geadviseerd om iets tastbaars uit die periode neer te zetten in de kamer. De vrouw kwam zelf met het idee de stamboom van de hond in te lijsten. Zo wordt niet vergeten wat zij in haar leven gepresteerd heeft en is het voor iedereen zichtbaar. Daarna heb ik de hond uitgelegd dat ze echt mag gaan genieten van de rest van haar leven. En dat deze vrouw haar daar speciaal voor heeft uitgekozen, om haar deze kans te geven. In mijn beeld legde de hond zich aan de voeten van de vrouw. Ik vermoed dat het helemaal goed gaat komen!

dinsdag 6 juli 2010

'Vergeten' konijn

Een vrouw vangt tijdelijk konijn Spinny op. Vanuit de opvang was iemand begonnen met het dier veel te aaien maar deze vrouw vraagt zich af of dat wel is wat het konijn wil. Over een paar dagen zal het dier naar een gezin toegaan en ze vraagt mij met het konijn in contact te komen. Ik citeer stukjes uit het gesprek met het konijn:
… “Het lijkt haar te ergeren dat ze wordt vastgepakt als een mens daar tijd en behoefte aan heeft. Aan haar (behoefte) wordt niet gedacht.
Toen kwam het beeld van een ander dier erbij waarbij bij mij de vraag opkwam of ze wellicht te lang alleen heeft gezeten. Ze laat zien dat er gaten geslagen zijn bij haar. Ze komt bij mij over als een gevoelig, gekwetst dier. En dat heeft te maken met willekeur van mensen.” …
… “Als ik haar het nieuwe gezin voorstel en vraag wat zij daarin wil, hoor ik duidelijk: regelmaat. Geen willekeur meer! Stabiliteit. Ik krijg hierbij het beeld van dagelijks op een vaste tijd aandacht geven. Maar dan mag dat niet verzanden! Want dan gebeurt het weer dat ze overgeleverd is aan de grillen van mensen.
Ze heeft naar mijn idee het vermogen nog wel om iets aan te gaan maar ze wil niet meer weggedaan, afgedankt worden. Dan zal ze zich terugtrekken.
Dit dier wil eigenlijk best een diepere relatie aangaan maar het kost tijd en als ze er daar aan beginnen dan moeten ze het ook volhouden. Ik weet niet wat er gebeurd is met haar maar het afgewezen en verlaten voelen zit diep. Ik vind het een gevoelig dier. En dit adres moet wat haar betreft de laatste zijn ...”
Een paar weken later krijg ik wat meer informatie over het verleden van het konijn:
“Spinny blijkt een ‘vergeten’ konijn te zijn. Ze heeft dus heel lang apart gezeten, wel met andere konijnen in de buurt maar niet om lijfelijk contact mee te maken. Op een gegeven moment werd ze onhandelbaar en toen is ze overgebracht naar een mevrouw die therapie bij haar toepaste. Dus heeft ze inderdaad véél te lang alleen gezeten.”
Hoe het met haar in het nieuwe gezin gaat weten we niet. De vrouw die mij inschakelde had het er best moeilijk mee het dier te moeten ‘afstaan’. We vertrouwen er maar op dat het dier niet weer aan haar lot wordt overgelaten!!

dinsdag 29 juni 2010

Van binnenkat tot hanentemmer

Iemand voor wie ik wel vaker als tolk fungeer tussen haar en haar katten (een boek op zich waard overigens!) krijgt via internet een foto te zien van een herplaatskater. Het dier blijft haar bezighouden en ze vraagt mij om te luisteren wat hij wil. De kater wil bij haar wonen en heeft al eerder bij haar gewoond als andere kater. Hij waarschuwt dat de overplaatsing niet makkelijk zal gaan en dat ze veel flappen zal moeten neertellen. In beide dingen kreeg hij gelijk! Volgens de vorige mensen was hij een echte binnenkat maar hij gaf mij steeds het beeld dat hij uitermate tevreden buiten zat.
Binnen 24 uur in de nieuwe woning ontpopte hij zich van binnenkater tot hanentemmer. Hij is de enige voor wie de haan ontzag heeft. Als het gekraai te erg wordt, wijst Zeno hem zijn plaats.
De vrouw mailt: ‘Hij woont hier nu drie weken en eigenlijk al zijn hele leven …’ Zo gaat dat als je elkaar meerdere malen ontmoet in verschillende gedaantes.

Tip van Angel

Kat Angel moet twee maal daags medicijnen innemen en dat vindt hij niet leuk. Als ik hem dat zeg, zegt hij dat zijn vrouwtje het ook niet leuk vindt. Daar heeft hij een punt. Ik heb inmiddels geleerd niet zelf over oplossingen na te denken dus ik vraag eerst aan de vrouw hoe lang het duurt voor hij de medicijnen binnen heeft. ‘Ik kan het in vijf tellen voor elkaar krijgen,’ zegt ze. ‘Goed,’ leg ik de kat voor, ‘Twee keer daags vijf tellen … hoe wil je die tien tellen iedere dag doormaken?’
Eerst laat hij het beeld zien dat hij met zijn ogen ins blaue hinein staart, zo van: okee, doe maar, ik ben er even niet. Daar moet de vrouw om lachen omdat hij er inderdaad altijd zo bij zit. Maar dan laat hij iets moois zien: er verschijnt een hart om de medicijn-inneem-ceremonie. ‘Doe het met liefde,’ lijkt hij ermee te zeggen.
Ik vind dit zo’n mooi beeld … Want we kennen allemaal momenten die moeten maar die we niet leuk vinden. Zet het in een hart van liefde … tip van Angel!

dinsdag 22 juni 2010

Bijzondere ontmoeting

Ik denk dat iedereen wel eens iemand heeft ontmoet die indruk heeft gemaakt om wie die persoon is, niet om wat hij/zij doet. Onder dieren heb je ook zulke indrukwekkende zielen. Deze week mocht ik er weer een ontmoeten: een kat met een enorme waardigheid en fijngevoeligheid. Ook speels en nieuwsgierig. Genietend vanaf het balkon van de geluiden, de geur, de frisse lucht en het uitzicht op hartje Amsterdam. Hij kan heel goed het risico van verdwalen inschatten en wil perse bij de vrouw blijven waar hij nu woont omdat ze elkaar wat te bieden hebben. Dus neemt hij genoegen met het huis en het balkon. Dankzij zijn fijngevoelige zintuigen krijgt hij genoeg mee van buiten.
Mensen die het kunnen zien, zien wat een bijzonder dier dit is. Ik zei tegen de vrouw: ‘Gouden strik eromheen en genieten van elkaar!’ Voor mij zijn dit soort bijzondere ontmoetingen cadeautjes waarvan ik zomaar op een zomerse avond ook mag meegenieten!

dinsdag 8 juni 2010

Originele oplossingen

Joy is een allerliefst klein wit hondje met oplossingen die een volwassen mens amper zou kunnen bedenken. Zo stond de vriend van haar eigenaresse haar niet aan. Toen ik haar moest uitleggen dat die twee op vakantie zouden gaan, was haar reactie: ‘Doe hem maar een enkeltje Frankrijk.’
Dit keer werd ik erbij gevraagd omdat er een logeerhond gaat komen die nogal over de grenzen van Joy heen walst. De eigenaresse vroeg via mij of Joy een oplossing wist. Dat wist Joy meteen: ze liet het open raam zien (ze wonen twee hoog), hoe de andere hond in de nekvel gepakt moest worden en uit het raam gezet.
Joy weet dat mensen haar heel leuk vinden en ze vindt zichzelf ook leuk. Toen duidelijk werd dat ze slechter ter been werd, wilde ze samen met haar eigenaresse mooi en waardig over straat lopen zodat mensen nog van haar kunnen genieten. Daarbij gaf ze het beeld van een oud dametje in een rolstoel, mooi gekleed, haren mooi gekapt en nagels gelakt.
Gelukkig is Joy niet haatdragend: tussen de vriend en haar stroomt het nu en de logeerhond mag toch komen!

woensdag 19 mei 2010

Plezier met overleden hondje

Vorige week overleed hond Doortje van 2,5 jaar tijdens de narcose. De mensen willen graag weten hoe het met haar gaat. Ik vertel zoals altijd dat niet te voorspellen is hoe ik een fysiek overleden dier aantref en ben dus aan de voorzichtige kant om mogelijke teleurstellingen te voorkomen.
Maar meteen dient zich echter al een olijke hond aan. Ze laat zich heel vrolijk en dol zien en de mensen herkennen het meteen. Ze zeiden altijd al dat dit een hondje met een gouden randje was. Maar ze hadden ook altijd al het idee dat het diertje niet oud zou worden en hebben haar daarom heerlijk laten ‘uitrazen’. Doortje laat weten hen daar intens dankbaar voor te zijn.
De mensen willen graag weten waarom ze juist bij hen terecht is gekomen en ik hoor: ‘Lol brengen en halen.’ Ik vertel hen dat het best wel es kan zijn dat dit hondje nog es bij ze op bezoek komt. ‘O,’ zeggen ze meteen, ‘Dat doet ze al! Van de week was er twee keer ineens zwart beeld op de tv en de lampen gingen aan en uit. Dan zeggen we: Daar is Door!’
Ik vraag of ze er last van hebben maar ze vinden het helemaal niet erg. Ik beschouw het maar als na-pret van de hond. De lachtranen rollen inmiddels over m’n wangen, zo komisch laat de hond zich steeds zien. Heb ik zomaar op een zonnige woensdagmiddag plezier om een overleden hondje … Wat een vak!

vrijdag 14 mei 2010

Relatie-uitleg

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dieren dingen veel sneller oppikken dan mensen. Het lijkt erop dat ze op dit communicatieniveau situaties helder kunnen zien en hun inzichten kunnen aanpassen. Ik was in contact met een grijze roodstaartpapegaai die twaalf jaar lang bij één vrouw gewoond had. Het afgelopen jaar was er een man in hun leven gekomen. In het eerste gesprek liet de papegaai heel duidelijk zien dat hij zijn leven afbakende en dus ook zijn relaties met anderen dan de vrouw. Ik heb hem gevraagd of hij ook ruimte wilde maken voor de man en heel langzaam en subtiel maakte hij ruimte. In een tweede gesprek bleek hij de man te accepteren (hij liet hen zien als een driehoek, waarin ieder een even groot deel had) maar hij vond dat de vrouw teveel in de schaduw stond. Ik heb de papegaai uitgelegd dat de vrouw dit niet zo ervoer maar dat de man even meer ruimte kreeg in verband met het overlijden van zijn vader. Het dier liet dit op zich inwerken en liet toen weer de driehoek zien. Nu liet hij het zien als bewegende stukjes die weer op hun plaats kunnen glijden. De ene keer heeft de een wat meer ruimte nodig, de andere keer de ander. Ik vond het een fantastisch mooi beeld van deze fijngevoelige papegaai.
Het gaat goed met hen. “Respect en vertrouwen, mooi hè?” mailde de vrouw een paar dagen later. Dat zegt niet alleen wat van de papegaai maar ook hoe deze mensen met hem omgaan!

donderdag 13 mei 2010

Grenzen bewaken

Twee buurhonden lijken elkaar niet te kunnen luchten of zien. Zodra ze in elkaars beeld komen, beginnen ze te blaffen. De eigenaren hebben leren leven met de situatie en lopen ieder aan een kant van de straat met hun hond.
Ik tolk in een gesprek met de grootste van de twee honden en vraag namens de vrouw wat er toch steeds aan de hand is. Deze kruising tussen een bouvier en rottweiler laat zien dat ze het gekef van ‘dat etterbakkie’ niet over zich heen kan laten gaan. Als het aan de kleine hond ligt, lopen zij en haar baas zodadelijk helemaal langs de muren van de huizen. Zo weinig ruimte gunt de kleine hond hen, volgens deze hond.
Dit gedrag is voor de mensen vervelend maar ik kan toch niet anders dan concluderen dat de grote hond heel gezond reageert. We hebben het vast allemaal ook wel eens met een mens meegemaakt: dat die over onze grenzen heen wil gaan en dat we onszelf heel klein gaan maken om op een gegeven moment tot de conclusie te komen dat we het te ver hebben laten komen. Deze hond grijpt preventief in en verdedigt haar ruimte goed. De valkuil voor mensen is dat ze zich met hun hond gaan identificeren en ruzie gaan maken met elkaar.

dinsdag 11 mei 2010

Geen herkenning

Ik vind het nog steeds een wonder dat woorden en begrippen zo snel opgevangen worden door dieren. Ze begrijpen zo veel waardoor er vaak woordeloos heel fijngevoelige informatie wordt uitgewisseld tussen ons.
Maar één keer vond een begrip geen weerklank bij een kat: in de steek laten. Een vrouw wilde hun zieke kat uitleggen dat zij op vakantie zouden gaan maar wilde niet dat de kat het idee had dat zij haar in de steek lieten. Hoe ik het begrip ook probeerde uit te leggen aan het dier, het vond nergens herkenning bij haar. Ik moest er eigenlijk heel erg om lachen. Nergens was er ook maar iets in de kat dat haar het gevoel gaf in de steek gelaten te worden. Wat een prachtige band is er dan tussen mens en dier!

Belastende zorg

Tijdens de gesprekken komt nogal es naar voren dat mensen behoorlijk dicht op dieren kunnen zitten. Qua aandacht maar ook qua zorg. En vooral belastende zorg kan zwaar drukken op dieren. Het ligt aan de aard van het dier hoe het hier op reageert. Het ene dier laat via mij met een milde glimlach weten dat minder aandacht ook genoeg is, het andere dier laat zich zien terwijl hij geïrriteerd van zich aftrapt. Ik sprak es een hond met jeuk die liet weten dat de mensen hem te dicht op de huid zaten. Ook kan een dier overdreven baldadig en lollig gaan doen om te proberen de zaak zo wat lichter te maken. Of hij reageert juist extra onverschillig om zich op die manier te beschermen.
In de gesprekken waarin ik tolk geef ik alleen maar door wat het dier vindt. Het is aan iedereen zelf om na te denken over de boodschap van hun dieren.

maandag 3 mei 2010

Niet interessant

Het mooie van de diercommunicatie is de vrijheid die het dier heeft om al of niet te antwoorden.
Op het eind van het gesprek met een zieke kat, is de vrouw nieuwsgierig welk trauma het dier heeft opgelopen voor ze bij hen kwam wonen. Het is een vraag die hen regelmatig heeft beziggehouden al die jaren.
Op die vraag sjokt de kat in mijn beeld haar levensjaren af. Op het punt gekomen waar ze moet zijn, staat ze stil, kijkt, draait zich om en sjokt terug. ‘Niet interessant,’ hoor ik haar mompelen.
Ik moet erom lachen en zeg de vrouw: ‘Ik geloof niet dat ik me er makkelijk vanaf probeer te maken maar ze vindt het niet interessant genoeg om er wat over te vertellen.’
Gezien de heftige inhoud van het gesprek dat we net gevoerd hebben, dat om zeer wezenlijke dingen ging, vindt de vrouw het ook goed zo. Er zijn hoofd- en bijzaken in het leven.

maandag 26 april 2010

Harde leermeester

Niet elk gesprek gaat makkelijk en vanzelf. Dit keer is het flink zoeken samen met de vrouw van een kat waarom de kat een schilletje om zich heen heeft gecreëerd en waar de bozigheid en irritatie rond hem vandaan komen. Ook wil de vrouw graag weten waarom de kat haar een aantal weken geleden heeft gegrepen.
Na veel gepuzzel komen we erachter dat er teveel ballast, teveel meegenomen energie van anderen in het huis en de tuin hangt. Ook rond de vrouw hangt teveel energie van anderen, vindt hij en hij laat haar zien als een soort Michelin-poppetje. De kat wordt er bijna overspannen van en kan er niks meer bij hebben.
Als ik met hem terugga naar het moment dat hij de vrouw beet, laat hij weten dat hij niet meer gesteld was op de ballast die zij via haar hand onbewust aan hem doorgaf. Ik vraag hem of het nodig was om het zo te doen. Hij wist geen andere manier om het haar duidelijk te maken. Er komen geen excuses, alleen de opmerking dat hij misschien een harde leermeester is.

donderdag 22 april 2010

‘Kom jij over mijn leven beslissen?’

Dat was een van de eerste vragen die een kat aan me stelde. Ik reageerde (woordeloos) meteen: nee, ik ben alleen de tolk, jij en je mens beslissen.
Toen ik dit de vrouw vertelde, zei ze: ‘De kat beslist.’
Even voelde ik de verantwoordelijkheid die ik heb als tolk: versta ik het dier goed en interpreteer ik het goed? Gelukkig is dat nooit een punt: als ik informatie van het dier doorgeef, kunnen mensen dat bijna altijd heel goed plaatsen en vinden het typisch bij dat dier passen. Vaak sluit het ook aan bij hun eigen idee over het dier of de situatie.
In dit geval had de kat al begrepen van de vrouw dat ik gevraagd werd om te tolken over dit onderwerp. Vandaar zijn directe vraag aan mij. Hij zei ook dat hij me niet kende. Waarom zou hij met me praten? Ik heb me toen laten screenen door hem. Dat wil zeggen dat ik hem de gelegenheid gaf mij helemaal te bekijken en dan wordt je echt gewogen, hoor! Er is dan niks te bedekken of te verdoezelen. Vrije dieren doen dit vaak, huisdieren veel minder. Ik denk dat die zo gewend zijn aan mensen dat ze mij en passant in zich opnemen. Deze kat dus niet. Het onderwerp was te belangrijk.
Hij had hetzelfde naar de dierenarts: ‘Wat kent hij mij? Hoe kan hij beslissen over mijn leven?’
Het is voor deze kat volkomen helder dat hij dit zelf kan regelen met zijn mens. Ze verstaan elkaar goed.

zondag 11 april 2010

Engeltje in de modder

Soms lijkt het wel of je een engeltje spreekt. Van de week had ik dat met een jonge pup. Het dier liet zich zó zuiver zien. Alles ging in beelden, er kwam geen enkel woord van haar bij me binnen maar ze wist zich door middel van die beelden heel goed kenbaar te maken.
Ze let op intenties van mensen. Kijkt achter de mens, lijkt wel. En kan daarom op haar jonge leeftijd al heel goed met mensen opschieten die naar onze normen handicaps hebben.
Het laatste beeld dat ze liet zien was dat ze door de modder rolde. De eigenaren konden dit niet goed plaatsen omdat ze natuurlijk wel eens vies werd maar niet zo extreem als ik hen nu voorlegde. Ineens begreep ik het: deze hond, dit engeltje, wilde laten weten dat ze ook gewoon hond is. Gewoon dollen en ravotten, energie kwijt moeten en hond zijn.

Praten levert begrip op

Waar las ik het laatst, dat met elkaar praten begrip oplevert?
Daarom praat ik zo graag met dieren. Zij kijken vaak net iets anders tegen dingen aan waardoor er meer wederzijds begrip ontstaat.
Neem de vogeltjes: hoe vaak wordt katten niet verweten dat ze op vogels jagen? In een gesprek met een kat kwam een vogelaar ter sprake en de angst van de katteneigenaar dat de vogelaar de kat wat zou aandoen. Maar de kat kwam met het volgende: ‘Wij hebben dezelfde fascinatie.’
Als je het zo bekijkt, zouden de kat en de vogelaar kunnen samenwerken. Misschien heeft de kat de vogeltjes eerder in het vizier en kan de vogelaar aan de kat zien waar de vogel zit. Hij kan zijn foto schieten en net voordat de kat toespringt kan de vogelaar de vogel waarschuwen.
Een goede vorm van samenwerking, lijkt me. Bij mijn weten zijn er geen muizelaars of rattelaars die katten willen verhinderen deze dieren te eten. Dus de kat komt wel op een andere manier aan zijn voedsel.

Uit of thuis?

Soms komen in een week tijd elkaar aanvullende onderwerpen ter sprake in verschillende gesprekken.
Van de week gaf een kat door: ‘Jullie denken altijd dat dieren binnen/thuis horen.’ Het ging om een andere kat uit dat huis die al een flink aantal dagen weg was.
Twee dagen later belde een vrouw over een kat die ze uit de volkstuinen had meegenomen. Het katje heeft de winter bij haar in de flat doorgebracht en gaf heel duidelijk aan dat ze graag de zomers bij de volkstuinen wil doorbrengen. In een beeld liet ze kalende herfstbomen zien. Tegen die tijd zou ze weer in de flat willen wonen. Want deze kat heeft zowel het vrije leven in zich als het knusse huiselijke.

vrijdag 2 april 2010

Twee cavia's en een kat



Van de week tolkte ik in een gesprek tussen Hanneke en twee van haar cavia's.
Hanneke houdt ook een blog bij. De geïnteresseerde kan lezen hoe zij het heeft ervaren.
Omdat Hanneke het zo leuk vond, hebben we vanmiddag ook met haar kat gepraat.

maandag 29 maart 2010

Quality time

Als we een gesprek sluiten krijgt een dier altijd het laatste woord. Dat vind ik een goede gewoonte die ik erin houd.
Na een vlot gesprek met een hond waarin alles helder verliep en de eigenaar alles herkende, stelde het diertje me op het eind voor een raadsel. Hij liet een koekje zien dus ik vroeg of hij wel eens koekjes krijgt. ‘Nee, eigenlijk niet. Door de medicatie heeft hij de neiging te dik te worden en de dierenarts zei dat hij tere pootjes heeft dus ik pas erg op met zijn voeding,’ antwoordde de eigenaar.
Ik bleef het beeld echter maar door krijgen van de hond en helaas moesten we het gesprek afsluiten met iets dat we niet begrepen. Tot de vrouw ineens riep: ‘O … wacht even! Als ik thuis kom van mijn werk drink ik altijd een kopje thee en daar neem ik een biscuittje bij. Hij krijgt dan een heel klein stukje. Dat is ook het enige dat hij krijgt!’ Meteen begreep ik wat de hond bedoelde: dit soort momenten is quality time!

Vlooien

Het volgende verhaal valt weer onder de reeks 'wonderbaarlijk':
Een van onze katten heeft veel last van vlooien. Op de een of andere manier moeten die dieren altijd haar hebben en het is net deze kat die zich met hand en tand verzet tegen de bestrijding van deze nomaden, zoals de vlooien zichzelf typeren. Het gaat altijd gepaard met krabpartijen, ondanks mijn redelijke gebabbel.
Ik dacht het over een andere boeg te gooien en legde de vlooien uit dat ik ze niet meer wil zien op deze kat. En tot mijn volle tevredenheid zie ik ook geen vlooien meer op deze kat. Helemaal goed dus! Tot een van de dochters twee weken later opmerkt: ‘Ik heb er weer 15 gevonden, hoor!’ Wat?! Ik heb er werkelijk geen een gezien!!

vrijdag 26 maart 2010

Een kwestie van begrijpen

Gisteren sprak ik een hond die bang is voor deuren die bewegen door de tocht. Ik vroeg haar waarom dat zo is. ‘Tafels en banken bewegen toch ook niet?’ was haar directe reactie.
Na haar lachend gelijk gegeven te hebben, laat ik in dit soort gevallen zien aan het dier hoe het werkt: de deur hangt aan scharnieren, de mens bedient de deur meestal zelf door de deurklink naar beneden te halen en te duwen of trekken. Maar soms staat een deur op een kier of open en als er ramen open staan heeft de wind vrij spel en beweegt de deur vanzelf vanuit de scharnieren.
Deze hond is heel slim. Ze bekeek de deur van alle kanten. Wat ik daarna dan doe is samen met het dier ‘nonchalant’ de kamer in lopen, even de gedachten ergens anders op richten en dan ineens in een beeld de deur weer uit zichzelf laten bewegen. Deze hond reageerde laconiek. We gingen wel weer even kijken bij de deur, concludeerden dat het de scharnieren en de wind waren en daarmee was het klaar. Als de hond toch nog es schrikt van zo’n zelfbewegende deur kan de eigenaar de hond rustig uitleggen hoe het zit. Dit kan in beeld of woord. De link is gelegd. Soms is het gewoon een kwestie van begrijpen.

woensdag 24 maart 2010

De dood

Ik schreef aan een vriendin: ‘Het is zó verrassend, de dood.’
Eigenlijk moest ik daar de volgende dag om lachen. Want het is ook zo!
Ik vraag me steeds vaker af wie het moment van doodgaan nou bepaalt. Ik spreek dieren die rond de grens van leven en dood leven en één ding weet ik zeker: doe nooit een voorspelling hoe lang het nog kan duren. Want een dier kan ineens besluiten om weer te gaan eten en het nog een tijd vol te houden. Maar het kan ook zijn dat een dier het koppie laat hangen en het allemaal wel best vindt.
Dan is er ook de onverwachte dood. Ik denk aan de hond die vol tumoren zat maar daar tot de dag voor haar dood niet van op de hoogte was en totaal verrast werd. Ze kon het niet afdoen met moeheid en 'laat me maar even rusten', zoals ze zelf suggereerde.
Of de ongelukken (auto ongelukken of tegen het raam aanvliegen) en de hartaanvallen. Als je die dieren spreekt vlak na hun overlijden kom je niet weg met de opmerking dat alles gepland is want deze dieren zijn werkelijk verbaasd dat hun lichaam het niet meer doet. En als het wel gepland was, dan waren zij niet op de hoogte of ze wisten het niet meer. Ze hebben namelijk even tijd nodig om de switch van het fysieke naar het andere leven te maken.
Als puber zeiden we heel wijs: ‘De enige zekerheid is de dood.’ Nu zou ik willen zeggen: ‘De enige zekerheid is de fysieke dood.’ Want dat we doorgaan is me duidelijk.

maandag 15 maart 2010

Anekdote

Een vrouw die bij oude mensen werkt, vertelt hoe de ontmoeting met een nieuwe bewoner van het huis ging:
“Ik ging met onze Jack Russell Mike naar mijn werk. Ik stelde me voor aan de voor mij nieuwe vrouw en ze zei: ‘Ik zie een wit hondje achter je.’ Mike heeft veel donkere kleuren in zijn vacht, dus ik dacht bij mezelf: ‘Die is ver heen’. ‘Ik zal es vragen hoe hij heet,’ ging de vrouw verder. Ze was even stil en zei toen: ‘Hij heet Fred. Hij heeft je altijd beschermd, zegt hij, daarom is hij hier nu ook.’
Meteen schoten twee collega’s en ik helemaal vol. Fred was een zeer geliefde hond die acht maanden geleden is overleden. Hij ging net als Mike vaak mee naar mijn werk. Terwijl wij stonden te snotteren, hoorden we een andere bewoner zeggen: ‘Dachten we van dat rotbeest af te zijn, komt ie weer mee!’

donderdag 11 maart 2010

Alles is energie

Ik ga even wat linken leggen. Het gaat om energie en intenties.
Op mijn blog met gesprekken met vrije dieren staat hoe de oehoe de webcam ervaart die 24 uur per dag op haar gericht is.
Vriendin Petra citeert op haar blog een tekst van een vrouw die ook met dieren communiceert.
Alles is energie. Zouden we deze energie niet ook eens meer bekend moeten laten worden? Bewust ermee omgaan lijkt een goede aanrader!
Voor wie de oehoe live wil zien, klik hier.

dinsdag 9 maart 2010

Ongewenste huisdieren?

Het wordt weer spinnentijd. De draden beginnen zich te vormen en ik voel me af en toe genoodzaakt om rag weg te halen. Maar iedere keer als ik dat doe, hoor ik de spin die me vorig jaar vroeg: ‘Ben ik op vijandig gebied?’ en daar ga ik dan over nadenken.
Prompt daarop denk ik aan de vrouw die me interviewde voor de radio. Ze is heel bang voor spinnen maar vindt dat ze wel het recht hebben om in haar huis te wonen. Ze heeft gezegd: ‘Ik vind het prima dat jullie hier zijn maar ik ben bang voor jullie en ik wil jullie niet zien.’ Ze ziet al twee en een half jaar geen spin meer.
Nu vind ik spinnen niet erg, ik vind ze leuk om te zien. Dus spinnen mogen zichtbaar blijven. Slakken wil ik niet zien. Sinds ik ze in februari heb gesproken, laten ze zich niet meer zien (op het babyslakje na). Het is me nog niet gelukt om de vliegen zomers uit het schip te krijgen. Maar misschien ben ik niet overtuigend genoeg want ik vind vliegen erg boeiende dieren. Alhoewel ik moet zeggen dat ik voor het contact met de vlieg een behoorlijke insectenmepper was. Maar het is zoals de vlieg zegt (en van andere dieren hoor ik het ook): 'Er is ruimte genoeg. Je kunt ons gewoon vragen ergens anders heen te gaan.'

zondag 7 maart 2010

Humor

Degene van wie ik het tolken geleerd heb, zei op een gegeven moment: ‘Weet je dat jij het tolken weer leuk maakt voor me? Jij hebt er zo’n plezier in.’ Het geval wilde dat zij in die periode allemaal zware situaties kreeg en bijna het tolken wilde opgeven om alleen nog maar les te gaan geven.
Natuurlijk heb ik ook met zware situaties te maken. Met intens verdriet en diepe trauma’s die er bij mij ook even inhakken.
Maar er is ook heel veel humor onder de dieren! Ze laten beelden zien die ik erg komisch vind en ze hebben soms heel originele redenaties die volkomen sluitend zijn vanuit hun beleving. Soms moet ik ze ‘terugslaan’ met een koekje van eigen deeg. De kat die zich boven de mensen stelde en maar niet haar katpositie wilde innemen, heb ik in een beeld meegegeven: ‘Ga jij het huis schoonmaken? Ga jij werken zodat er geld is om eten voor jullie allemaal te kopen?’ Die beelden begreep ze en ze koos eieren voor haar geld.
De lol die ik met dieren op dat nivo beleef, zou ik iedereen gunnen. Maar ja, de meesten zullen het met mijn verhalen moeten doen.

'Het klinkt zo ... zo menselijk'

Gisteren zei iemand dat het hem zo verbaasde dat alles wat ik doorgeef vanuit dieren, zo menselijk klinkt. Hij vroeg het niet expliciet maar de uitdrukking op zijn gezicht was duidelijk: ‘Hoe kan dat? Kan het wel?’
Er is een geheim. En dat geheim vindt plaats in mijn hoofd. Daar vindt de vertaalslag plaats, het tolken. En dat gaat razendsnel.
Als ik alleen met een dier contact heb, ben ik met een paar minuten klaar en hebben we een volledig gesprek gehad. De meeste tijd is gaan zitten in het opschrijven van de verkregen info.
Als ik met dier en mens praat, gaat de meeste tijd zitten in het vertalen naar de mens. Ik moet de juiste woorden zoeken bij wat ik binnenkrijg aan gevoelens en beelden van dieren. Ik moet à la minute begrijpelijk en inzichtelijk maken wat het dier me heeft willen laten weten. En ik kan dat alleen doen in menselijke taal en begrippen. Soms is het zoeken naar woorden en ben ik daar op het irritante af mee bezig. Zo duurde het lang voor ik het juiste woord had voor waar een kat in leefde: in verstilling. Wie van ons leeft nou de hele dag in verstilling? Maar het was wel exact het woord dat paste bij wat de kat me liet voelen.
Het neemt tijd om het dier steeds even iets los te laten om met de mens te praten. Daarom kan een gesprek met een mens erbij zomaar een uur duren.
Wat ik zelf nog steeds niet begrijp is dat ik soms heel letterlijke taal binnenkrijg. Dat kunnen krachtwoorden zijn, maar ook heel genuanceerde zinnen waarbij elk detail van belang is. Of het aan het dier ligt of aan mijn taligheid? Of de combinatie? Er zijn ook gesprekken waarbij ik geen woord gehoord heb, alleen beelden en gevoelens ontvangen.
Zo zal iedere dierentolk zijn eigen interpretatie hebben en daarom is het ook goed dat er veel dierentolken komen. Dan kan iedereen een tolk zoeken die hij prettig vindt en waar hij vertrouwen in heeft.

donderdag 4 maart 2010

Het mysterie ziekte

De afgelopen maanden ben ik regelmatig geconfronteerd met zieke katten. Doodzieke katten. Ik vind het verbazingwekkend hoe elke kat op zijn eigen manier omgaat met ziekte. De een weet exact wat er aan de hand is maar wil er geen aandacht aan besteden omdat het leven voor gaat. Een ander heeft het helemaal gehad met het zieke lichaam en wil ermee stoppen. Een elfjarige kat laat mij helemaal totaal niks zien van lichamelijk ongemak terwijl hij al vanaf tien maanden een nare, zeldzame ziekte heeft. Twee katten die zich tijdens het gesprek pas realiseren hoe slecht ze er lichamelijk voor staan, reageren beiden heel verschillend: de een wordt intens verdrietig, de ander sluit het contact af en is pas de volgende dag weer bereikbaar voor mij. De dierenarts dacht dat onze kat drie jaar geleden een spuitje nodig had omdat ze vol tumoren zat en toen doodziek was. Het lieve dier knapte dusdanig op van prednison dat ze nog steeds leeft.
Ieder dier gaat kennelijk op zijn eigen manier met ziekte om. En het is allemaal goed. Als mensen vinden we het vaak geweldig als iemand goed kan praten over zijn ziekte. Maar is dat wel zo?
Een van de katteneigenaren schreef: ‘Inderdaad een goede les die je beschrijft die de katten geven, mensen hebben vaak de neiging (ik ook) om alles te blijven overdenken en bepraten terwijl dat soms toch niks verandert. Kun je maar beter positief doorgaan waar mogelijk en je richten op wat wel kan.’
Ik blijf erbij: van dieren kun je enorm veel leren!

woensdag 3 maart 2010

Regels uitgelegd

Lara is een hond waar ik veel plezier om heb gehad tijdens gesprekken. Ze wist me altijd aan het lachen te maken. En dat terwijl haar baasjes uitgeput en bijna ten einde raad waren. Ze namen contact met me op omdat Lara al maanden blafte ’s nachts en zij de uitputting nabij waren. Ik heb Lara uitgelegd dat de nachten er zijn om te slapen. Toen sliep ze door.
Er waren meer dingen waar Lara een heel eigen kijk op had. Ze was bijvoorbeeld de enige hond die tijdens de puppycursus niet bij haar baasjes kwam. ‘Die ken ik toch al?’ was haar redenatie. Ze doet ook niet aan tuintjes van buren: ‘Waarom mag ik daar niet heen als het er lekker ruikt?’ Dit gecombineerd met een enorme energie, een grote gevoeligheid en een neiging tot ‘zweven’ maakt dat ze een enorme uitdaging is voor haar mensen. En die doen het ontzettend goed! Mijn complimenten.
Een half jaar na het gesprek over de nachtelijke onrust werd ik weer gebeld. Lara blafte weer ’s nachts. Voor het ging ontaarden, schakelden ze mij in. Ik herhaalde dat de nachten er zijn om te slapen. ‘O ja,’ hoorde ik. Ik dacht dat ze flauw aan het doen was maar de volgende dag realiseerde ik me dat ze serieus was en de regel inderdaad even kwijt was. Lara slaapt weer door.

(Daarmee was Lara er nog niet met alles. Zie daarvoor de aanvulling van Angélique bij Reacties.)

zondag 28 februari 2010

Op bezoek

Vandaag een bezoekje aan de blog van vriendin Petra.
Het behoeft geen verdere uitleg.
Om diverse redenen (verbonden aan mijn ervaringen) is het de moeite waard!

donderdag 25 februari 2010

'Ik heb het leven terug'

Een tijd terug werd ik bij een paard gehaald dat zuigt. Zuigen is een enorme gezondheidsondermijner en kan tot de dood leiden. Het paard maakte ons duidelijk dat hij op de rand balanceerde van licht en donker. En dan écht donker! We konden achter zijn diepe trauma komen en nadat hij dat onder ogen had gezien, wist hij diep van binnen dat hij wilde leven. Op het moment dat hij dat liet zien, zag ik een muur van engelen tussen hem en het donkere ravijn ontstaan. Het paard drukte zich er even tegenaan om de stevigheid te testen maar deze engelenmuur gaf geen haarbreed mee!
De eigenaar stelde voor om het paard samen met zijn maatje 's avonds en 's nachts tijdelijk uit de groep te halen en in een ruimte te zetten waar geen zuigmogelijkheden waren. We noemden het een afkickkliniek. Net als mensen kunnen paarden soms ook tijdelijk extra ondersteuning nodig hebben, legden we hem uit.
Van de week hebben we weer met het paard gesproken. De eigenaar had het idee dat hij weer bij de groep kan (de paarden leven met elkaar in een inloopstal). Het paard voelt zich sterk en zei voor de tweede keer: ‘Ik heb het leven terug.’
Hij is heel trots op wat hij heeft bereikt en ik kreeg een paardenwedstrijdmedaille door. De eigenaar gaat er één speciaal voor hem ophangen op stal! En het paard wil niet meer herinnerd worden aan zijn verleden. Dus ook geen stiekeme angst bij mensen dat het zuigen weer begint. Afgerekend is afgerekend!

Hoewel het paard nog steeds vorderingen maakt, is hij bij frustratie toch zuigend gezien. Er is voor gekozen om de nacht toch weer samen met z'n maatje in een aparte inloopstal door te brengen. Op deze manier hoeft de eigenaar niet steeds op te letten en gaat er geen negatieve aandacht naar het paard. Hij is er dus nog niet helemaal maar groeit nog steeds op andere terreinen! De medaille is nog steeds verdiend!

maandag 22 februari 2010

Nieuw leven

Als ik de vraag krijg een overleden dier te benaderen, vind ik het niet aan mij om te bepalen of dat te vroeg is of niet. Iemand stelt een vraag niet voor niks.
Het verzoek komt om met Dorus contact te leggen. Hij is nog geen week geleden overleden. De vrouw en ik komen overeen dat we het voorzichtig gaan aanpakken.
Dorus laat zich met een milde glimlach vanuit licht zien. Op de vraag of hij verder contact wil, daalt hij een trap van licht af en komt een level lager. Het eerste dat hij doet is zijn pootjes om het gezicht van de vrouw leggen. Een lief, troostend gebaar.
Als ik hem namens de vrouw de vraag stel hoe hij zijn laatste dagen op aarde heeft ervaren, merk ik dat deze vraag te vroeg komt. Hij laat een blad in de knop zien: het blaadje is al zichtbaar maar is nog heel lichtgroen en niet klaar om al helemaal tevoorschijn te komen. Het beeld is zo overduidelijk dat we er even stil van zijn. Omdat we Dorus niet willen verstoren, nemen we afscheid en hij verdwijnt snel weer naar boven.

vrijdag 19 februari 2010

Niet eerlijk

Dibbes vindt het niet eerlijk. Er liggen heel veel dingen in huis die van de mensen zijn en die hij niet in zijn bek mag nemen en kapotmaken. Hij mag zelfs niet dingen uit de kast pakken en het kapot bijten. Hij laat me zijn wens zien: een kist met deksel waar speelgoed in zit dat alleen voor hem is. De eigenaren reageren hier heel leuk op en kopen de volgende dag een plastic speelgoedkist speciaal voor Dibbes. Het is nu een paar maanden later en hij vraagt dagelijks om zijn doos met speelgoed. Dat wordt zo’n drie keer per dag beloond.
Dibbes is een heel intelligent hondje en wil daar graag op aangesproken worden. Hij zit nog steeds op cursus en vindt dit volgens de eigenaren heel leuk. Hij luistert veel beter en doet erg zijn best. Hij is het hondje uit het stukje Focus dat liet zien dat hij niet wist waar hij zich op moet focussen als de aandacht van de mensen verslapt. Dit soort hondjes doen een behoorlijk appel op je maar als je het kunt opbrengen heb je er prachtdieren aan!

maandag 15 februari 2010

Weet wat je denkt en zegt

Gedachten en woorden hebben meer kracht dan je vermoedt.
Onze hond heeft ons gevraagd niet meer te zeggen dat hij oud wordt en hinkt. Die aandacht wil hij er zelf niet aan besteden en deze negatieve vorm wil hij van ons ook niet.
De kat van het infuus liet ook een staaltje zien: Het ging ineens zo slecht met hem dat de vrouw met wie hij samenwoont besloot mij te vragen voor nog een gesprek. Met dat ze de mail verzond, stond de kat op, liep door het huis en ging een hapje eten. Het ging ineens een stuk beter met hem. We voerden het gesprek toch de volgende dag en daarin werd duidelijk dat hij enorm reageerde op een dierenarts die gezegd had dat een kat met deze waarden helemaal niet meer kan leven. Deze Siamees liet het woord Vertrouwen zien, met hoofdletter. Hij gaf het beeld dat hij op een ijzig dun lijntje loopt en elke negatieve manier van benaderen kan er toe leiden dat hij van het lijntje valt.

zondag 14 februari 2010

De kleine Pinokkio

Ik word door een vriendin in een andere plaats gebeld: er is een jong katertje komen aanlopen. Kan ik achterhalen waar die thuishoort?
Als ik contact gemaakt heb vertel ik hem dat hij in het verkeerde huis zit.
‘Ik vind het wel leuk,’ antwoordt hij. ‘En de mensen vinden me leuk.’ Ik leg het diertje uit dat de mensen waar hij bij hoort vast heel bezorgd zijn dat hij weg is. ‘Met mij gaat het goed.’ Hij heeft nergens problemen mee.
Ik probeer te achterhalen wanneer hij naar buiten gegaan is en hoe hij toen gelopen is. Meteen zie ik hem spelen in de sneeuw en ik krijg sterk de indruk dat hij al spelend verder en verder gegaan is. Er is voor mij dan ook geen touw aan vast te knopen hoe hij de route spelend en verkennend heeft afgelegd.
Als ik hem vraag hoe zijn huis eruit ziet krijg ik het beeld van een hoekhuis en een glazen pui. Maar ja, vindt dat maar es in een nieuwbouwwijk.
Ik kom niet verder met dit kleine ondeugdje. Hij heeft het reuze naar zijn zin waar hij nu is en heeft daar lekker gegeten, vertelt hij. Ik heb erge lol om dit jolige diertje maar kan de vriendin niet meer dan deze informatie geven. Volgens mij gaat het wel goed komen, ook omdat ze de dierenambulance en Amivedi al ingelicht hebben.
’s Avonds krijg ik een mailtje dat een van de dochters de eigenaren via MSN heeft gevonden. Het katje is inderdaad een allemansvriend en hij woont in een hoekhuis met heel veel glas. De kleine Pinokkio is weer thuis!

zondag 7 februari 2010

What's in a name?

Soms komt in gesprekken de naam van een dier als punt naar boven. Je kunt je afvragen wat een naam een dier nou zegt. Maar als je het stukje ‘Gedachten uitzenden’ leest kun je begrijpen dat een naam een grote invloed kan hebben.
Konijn Mini maakte een grote ontwikkeling door en is zoveel mensen tot steun en plezier geworden dat haar naam veranderd is in Rumi. Het konijn is het daar helemaal mee eens.
Meneer Velders reageerde heel tevreden op zijn naam. Hij is ook een meneer in die zin dat hij dusdanig groot is dat hij zo'n titel wel op z'n plek vindt, zonder dat daar grootheidswaan bij te merken is.
Kat Lady kreeg deze naam toen ze bij nieuwe mensen in huis kwam. Soms haalt Lady onverwacht uit naar de vrouw des huizes. Toen ik de kat in een gesprek uitlegde dat de vrouw de First Lady in huis is, bleek de vrouw dat ook wel es gezegd te hebben tegen de kat. Het duurde een tijdje voor de kat haar positie uit handen wilde geven aan de vrouw.
Wat te denken van Sir Enfield, de heer? En Knuppy, die wel eens Knuppel werd genoemd maar mij vertelde dat hij daar niet naar luistert omdat hij geen knuppel is?
Ik tolkte ook es in een gesprek waar een nieuwe kat in huis kwam en een naamvoorstel mocht doen. Hij gaf de naam door van het neefje van deze vrouw, waar hij vandaan kwam. De vrouw had hier wat moeite mee omdat haar relatie met het neefje niet dusdanig was dat ze hier de hele dag mee geconfronteerd wilde worden. Ze vond een naam die er dicht bij staat en waar beiden tevreden mee zijn.

zaterdag 6 februari 2010

Dieren met een handicap

Op de blog waar ik schrijf over gesprekken met vrije dieren, heb ik vorige maand geschreven over gehandicapte dieren.
Eigenlijk vind ik dit zo'n belangrijk onderwerp dat ik daar op deze blog graag naar verwijs.
Want zoals er heel slimme dieren zijn, zijn er ook dieren met een handicap.

Kat aan infuus

Een kat die zich thuis twee maal per week een infuus laat toedienen ... een van mijn dochters kan het niet geloven. Het klinkt ook wonderbaarlijk. Daarom heb ik de mens die deze Siamees gekozen heeft (zo gaat dat soms met dieren: zij kiezen de mens) gevraagd het verhaal op te schrijven.
“Net voor Kerst gaat het slecht met mijn Siamees. Hij is traag, spuugt en heeft een wat wankele gang. Ik neem hem mee naar de dierenarts, die constateert dat hij is uitgedroogd en hem 200 ml fysiologisch zout geeft. Ze prikt ook bloed en belooft de uitslagen de dag erna (de dag voor Kerst) in huis te hebben. Ook de dag voor Kerst krijgt hij nog 200 ml vocht toegediend. De bloeduitslag is niet bekend, maar van het vocht knapt hij wel op.
Na mijn vakantie komt de bloeduitslag, de kat heeft een creatonine van 644, een leverwaarde die tussen de 0 en de 170 mag liggen. Crisis in de nieren dus. Ik bel mijn eigen dierenarts, mijn kattenhuisarts zal ik maar zeggen. Hij omschrijft de waarde als “heftig” en ik kan op korte termijn terecht.
Opnieuw bloed prikken, de crea is gezakt naar 642. De arts zet een behandeling in, waarbij de kat o.a. 2x per week 100 ml fysiologisch zout per infuus toegediend moet krijgen. Dat kan ik heel best zelf, zegt de arts. Hij waarschuwt wel, het is een kwestie van maanden of weken …
’s Avonds zit de kat op mijn schouder. Hij voelt licht, een stuk lichter dan hij eerst was. Ik krijg het barre vermoeden dat hij bezig is dood te gaan en vertel hem over vroeger, hoe hij was toen hij een kitten was, over de avonturen die hij met de andere katten en mij heeft meegemaakt. Halverwege alweer een anekdote, de kat is 16 er zijn er vele, bedenk ik ineens dat ik wel mooi sentimenteel mag zitten wezen, maar dat ik geen notie heb wat mijn kat nou eigenlijk wil.
Ik mail Piek, die ik eerder ingeschakeld heb voor een van mijn andere katten. Piek tolkt in een gesprek met de kat, die duidelijk maakt niet dood te willen. Hij moppert over de reismand en vertelt dat de enige reden dat hij mij toestaat hem het infuus te geven, is dat hij daarmee voorkomt dat hij twee keer per week in de reismand mee moet naar de dierenarts. Verder vindt hij het allemaal maar een theater, dat gedoe met die pillen. Hij vraagt zich af of het écht nodig is. Piek ervaart hem als een oude heer, een statige, natuurlijke heer. Hij is niet hautain, vindt dat ik wel voor hem zorgen mag, omdat ik dat heel goed kan … Hij houdt zich niet bezig met doodgaan, maar kan zich niet bezighouden met blijven leven als ik de achterdeur naar de dood openzet. Helder. Wij gaan door met de behandeling.”

Gedachten uitzenden

Angel wilde niet in de auto en als ze er toch in zat was ze erg onrustig tijdens de rit. Tijdens een gesprek bleken er twee dingen te spelen: ze wist niet waar ze heen gebracht werd (zou ze weer weggedaan worden?) en de ruimte om haar heen was zo groot. Haar werd verzekerd dat ze bij deze mensen kon blijven en ze kreeg een afgebakende plek in de auto.
Toen ik haar vrouw(tje) twee weken later sprak in de supermarkt, vertelde ze dat het heel goed ging. Gisteren sprak ik deze vrouw weer. Ze vertelde nu dat het super ging. Het instappen bleek namelijk nog lastig voor Angel maar daar is deze vrouw zelf over gaan nadenken. Ze visualiseert tegenwoordig het reisdoel in plaats van de auto en de rit. Angel vangt haar gedachten op, weet waar ze heen gaan en springt vrolijk de auto in. Volgens deze vrouw is het wel oefenen (van haar kant) maar het gaat heel goed. Ze past het op steeds meer situaties toe waarin ze iets van de hond wil.

vrijdag 29 januari 2010

Raadsel rond put

Op een dag spreek ik een paard en ik kom er maar niet achter wat hij wil zeggen. De hele tijd laat hij een put zien en hoe ik mijn vragen ook formuleer, ik weet niet wat hij bedoelt. Ik stel de eigenaar voor dat ik de volgende dag alleen met het paard spreek. Die volgende middag geeft hij weer het beeld van die put en weer kom ik er niet uit. Omdat ik niet wil opgeven hou ik het lijntje met het paard open maar ondertussen val ik wel in slaap. Op een gegeven moment schrik ik wakker en verontschuldig me naar het paard dat ik met mijn aandacht weggevallen was. Het dier moet er juist erg om lachen en ontspant helemaal. Op dat moment komt het bij me door dat het dier wilde laten weten dat hij zelf in de put zit! Er is al lange tijd veel spanning rondom hem en door omstandigheden houden dier en eigenaar elkaar daarin in stand. Het paard vindt het heerlijk dat ik in zijn aanwezigheid zo ontspannen ben dat ik in slaap viel. Vanaf dat moment kunnen we helder met elkaar communiceren en heb ik zijn noden kunnen doorgeven aan de eigenaar. Het gaat nu heel goed met het dier.

De zonnetjes in huis

Er zijn dieren die een heerlijke energie om zich heen hebben. Tijdens een gesprek via diercommunicatie kan ik dat zien/voelen/merken en als ik dat de mensen vertel, herkennen ze het altijd. Ze zeggen heel veel plezier met en om deze dieren te hebben. Ook andere huisdieren kunnen het om die reden heerlijk vinden om in de buurt van zo’n vrolijk, ongecompliceerd dier te zijn. Het zijn dieren waarbij mens en dier kunnen bijtanken. Deze zonnetjes raken nooit uitgeput, er blijft een lach om hen heen.
Dit soort dieren noem ik altijd cadeautjes. Ze worden je gegeven en daar mag je heel blij mee zijn. En het leuke is dat deze dieren zichzelf vaak ook zo leuk vinden!
Maar heel soms moet een dier ook een beetje tegen zijn eigen leukigheid beschermd worden. Zo liet hond Boris zichzelf vaak met feestmuts op zien aan mij (hij vond zichzelf de gangmaker in huis). Maar het diertje had eigenlijk een heel klein hartje. Daarom moest hij soms even op zijn hondenplaats gezet worden omdat de wereld anders echt te groot voor hem werd.

Meegenomen bagage

Ik werd benaderd door iemand die vertelde dat in een buurhuis brand was uitgebroken waardoor een aantal dieren overleden waren door verstikking. Het voelde voor deze buurvrouw allemaal niet goed en ik beloofde een kijkje te nemen. Ik trof bij de dieren diverse gevoelens: verdriet, verwarring, chaos, verslagenheid, boosheid om opsluiting. Een van de dieren voelde zich erg verantwoordelijk en probeerde de buren wakker te maken zodat ze bevrijd konden worden. Ik heb specifiek hem moeten uitleggen dat ze allemaal dood zijn en dat hij geen hulp meer kan halen. De andere dieren heb ik daarna een stapje verder kunnen helpen. Ze werden onder de hoede genomen door lichtfiguren die hen begeleidden naar het Licht. Daarna ging ik weer naar het dier dat zich zo verantwoordelijk voelde. ‘De anderen zijn allemaal weg,’ zei ik, ‘Jij kunt nu ook gaan als je wilt.’ ‘Het hoofdstuk is afgelopen,’ antwoordde hij. Daarop pakte hij zijn koffers en liep weg. ‘Hee!’ riep ik hem na, ‘Je gaat weg met bagage!’

'Kan ik haar vertrouwen?'

Gisteren kreeg ik te maken met een hond die panisch is in de auto. De vraag was of ik daar wat mee kon. Dat weet ik natuurlijk niet van te voren maar er is altijd een gesprek aan te gaan. We zijn niet uitgebreid ingegaan op de reden van zijn paniek omdat hij niet heel duidelijk aangaf waar het vandaan komt (deze hond heeft langer bij anderen gewoond dan bij deze vrouw). Ik vermoed dat hij een keer geraakt is door een auto. Maar als een dier daar niet meer over wil zeggen, dan laat ik het. Dan gaan we alleen naar de gewenste situatie. Ik heb hem uitgebreid laten zien in beelden wat van hem verwacht wordt als hij meerijdt in een auto. We hebben het hele parcours, van sleutels pakken tot uitstappen, doorlopen. Hij kwam op een gegeven moment zelf met het idee dat hij dan ook kan slapen in de auto.
Toen vroeg hij ineens: ‘Kan ik haar vertrouwen?’ Ik begreep de vraag niet maar de hond stelde hem tot drie keer toe. Toen viel bij mij het kwartje: de hond vroeg zich af of de vrouw deze nieuwe slag ook mee kan maken. Haar ervaring met hem is om met een paniekhond de auto in te moeten. Onbewust zal ze verwachten dat het weer gebeurt en de hond zal die verwachting oppikken en ernaar handelen.
In dit geval hebben beiden dus iets te doen. Mijn ervaring is dat dieren snel nieuwe denkslagen kunnen maken. Maar daar moet bij worden aangetekend dat ik op dit niveau met het beste deel van dieren praat. Het omzetten in het fysieke is weer wat anders. Dat hebben wij mensen ook: je kunt dingen weten maar ernaar leven ...?

donderdag 28 januari 2010

Externe hulp

Dieren nemen soms ziektes van mensen over. Ik vraag kat Loesje waarom zij dit doet.
‘Als iemand zelf de balans niet kan vinden, kan een dier verlengstuk zijn en een stukje pijn overnemen,’ legt ze uit. ‘Dan draagt de mens iets minder en het dier iets meer. Daardoor is de mens weer in balans.’ Hierbij krijg ik het beeld door van een weegschaal: daar waar de mens zijn kant te zwaar maakt, verzwaart het dier zijn eigen kant waardoor er weer balans is.
‘Waarom doe je dat?’ vraag ik. ‘Uit liefde.’ ‘Wij als mensen zeggen: opoffering is niet goed, ieder heeft zijn eigen taak,’ zeg ik bijdehand. ‘Dit is mijn taak.’
Ik blijf zitten met de vraag wat voor zin het heeft maar daar heeft Loesje antwoord op: ‘Als het mens via mij ziet wat er bij hem gebeurt, kan hij zich corrigeren. Ik ben de spiegel. Soms heeft iemand externe hulp nodig om het intern op orde te krijgen.’

Meningen over elkaar

Het is niet altijd pais en vree tussen dieren. Zoals er sympathieën zijn, zijn er ook antipathieën. Het is dan ook logisch dat een tolk wel eens ingeschakeld wordt bij onderlinge conflicten. Als een soort buurtbemiddelaar hoor je alle partijen aan en probeer je zo te praten met iedereen dat er in ieder geval geprobeerd wordt om elkaar te verdragen. In dit soort gevallen zit de eigenaar er ook middenin met emoties (het geruzie inmiddels meer dan zat) en moet je als tolk vaak wat meer initiatief nemen in het gesprek.
Ik vind het fantastisch dat via diercommunicatie duidelijk wordt waarom het tussen sommige dieren niet vanzelf gaat. Zo liet poes Spinny weten dat ze de afhankelijkheid en gehoorzaamheid van honden eigenlijk minnetjes vindt. Ik heb haar uitgelegd dat ieder is zoals hij is (naar zijn soort en aard). Maar hond Terry liet zich niet afbrengen van zijn enorme afkeer naar katten. ‘Ik hoef toch niet iedereen leuk te vinden?!’ redeneerde hij. Zijn eigenaar vond dat hij gelijk had en dat het voor haar een kwestie van opletten blijft buiten.

Focus

Mensen die paardrijden weten dat ze geconcentreerd moeten rijden, anders ‘gaat het paard klieren’ zoals dan gezegd wordt. Een hond liet heel duidelijk zien wat er op zo’n moment aan de hand is: de aandacht van de mens verwaaiert in de lucht. ‘Waar moet ik me dan op focussen?’ vroeg hij zich af. Een andere hond vond het niet meer dan normaal dat als de mens geen aandacht meer voor hem had, hij alle recht had om zelf ook zijn gang te gaan. Je kunt hier toch niet spreken van ongehoorzaamheid van de dieren? Ze willen best. Heel graag zelfs. Maar dan als mens ook je koppie erbij houden.

Heldere beelden

Eén beeld vervangt duizend woorden, zeggen fotografen graag tegen tekstschrijvers. Binnen de diercommunicatie gaat dat ook op. Alleen moet de tolk het beeld dat ze van het dier krijgt wel in taal omzetten zodat de mens het begrijpt.
Maar de beelden zijn glashelder. Een hond liet een verticale lijn zien waarbij de mens bovenaan staat en hij onderaan. Dat is de hiërarchische plaats van beiden. Daar doorheen liet hij een horizontale lijn zien. Die stelde respect voor. Hij wilde dat de vrouw hem gelijkwaardig, met respect behandelde. Daar schortte het nogal aan en de vrouw begreep het beeld meteen.
Een oude kat liet haar leven zien als een lange lijn. Ze bevond zich aan het eind ervan. Toen gevraagd werd naar iets dat in de eerste vier maanden van haar leven gebeurd was, zuchtte ze: ‘Poeh, dat is ver weg.’ Maar ze wilde er wel weer even naar toe en samen liepen we rustig de lijn af om daar een kijkje te nemen.

woensdag 27 januari 2010

Dieren als warme leraar

In gesprekken waarin ik tolk komt soms op humoristische wijze naar voren dat dieren leraren kunnen zijn voor hun mensen.
Zo was er een hond die doorgaf dat hij genoot van zijn lichaam, dat hij er mooi uitzag en dat hij dit op straat ook uitstraalde. De eigenaar kon dat helemaal begrijpen. Ze had zelf ook al vaker gezegd dat de hond liep te showen buiten. ‘Zij mag ook wel wat rechter op lopen,’ liet de hond daarop weten. Oeps, daar werd de vrouw even stil van maar ze wist precies wat de hond bedoelde.
Er zijn ook honden die tijdens een gesprek duidelijk laten weten dat ze meer leiding en grenzen willen. Ik hoor dan wel eens zuchtend: ‘O, dit is precies waar ik in mijn leven met mensen ook tegenaan loop.’ Vaak is men wel blij met zo’n leraar. Van een dier weet je zeker dat hij je nooit afvalt en dat hij eindeloos geduld heeft. Bovendien kun je aan het directe gedrag meteen zien wat je niet goed deed en waar je jezelf (weer) op moet corrigeren.
Maar dieren leren mensen ook te ontvangen (hun liefde en aandacht, gratis en voor niks) en rustig te zitten. Zo vond een kat dat een vrouw zich veel te druk maakte en ging ze vaak bij haar op schoot zitten. De kat reageerde gepikeerd dat ze heus wel ergens anders kon slapen maar dat deze vrouw zo hardleers was in het zichzelf voorbij lopen dat ze er wel op in móest grijpen.

Wisselwerking

Baba is een hond met wie ik vaker gesproken heb. Zijn eigenaar Boeg heeft de nodige scepsis wat betreft diercommunicatie maar hij vindt het goed dat ik af en toe babbel met Baba. Een paar dagen geleden liet hij weten dat Baba aan zijn poot geopereerd moet worden. Hij was nogal gestrest bij de dierenarts. Of ik er wat mee kon.
Ik heb Baba uitgelegd wat er zou gaan gebeuren en had er een goed gevoel bij. Op de dag van de operatie heb ik ‘m ook nog even benaderd, hem sterkte gewenst, vertrouwen gegeven etc. Het bericht van Boeg viel dan ook wat tegen: “In de loop van de morgen, voor de operatie, vond ik hem thuis wat onrustig. Ik zag er zelf ook tegenop! In de wachtkamer zat hij vreselijk te shaken en was zeer onrustig, wilde bij me op schoot, of liever weg, denk ik. Opvallend was dat hij op de behandeltafel redelijk rustig was.”
Hmmm, maar es vragen aan Baba waarom hij niet rustig was. Baba is glashelder: aan de ene kant was de geruststelling van mij en aan de andere kant de onrust van de eigenaar. Dat laatste viel over hem heen waardoor hij de rust moeilijk kon vasthouden. ‘In de wachtkamer pakte ik zijn angst over,’ vertelt Baba. Op de tafel kon hij zich overgeven.
Hij vertelt een behoorlijke optater gehad te hebben van de operatie. Maar hij doet het ‘keigoed’ volgens zijn baas/kameraad Boeg.